Tak więc już chyba żadnych wątpliwości nie ma, co do końca tej zimy!
Chodż, to jeszcze trudne do uwierzenia, gdyż kilka zaledwie dni temu... mój dom wyglądał właśnie tak... a właściwie to prawie w ogóle nie wyglądał... jako, że trudno było go dojrzeć wśród śnieżnej nawałnicy!
Lubię jeszcze popatrzeć na ten zimowy obrazek, żeby potem to, co po nim nastąpi, mogło jeszcze bardziej cieszyć... !
Ale to już na szczęście historia... gdyż od kilku dni jest już tylko lepiej!
A spod śniegu wystawiają główki pierwsze nieśmiałe zwiastuny wiosny!
Dzisiaj po raz pierwszy, z kubkiem kawy w ręku wyszłam do ogrodu... i usiadłam w słońcu...
... jakże byłam go spragniona po długich, zimnych miesiącach... i słuchałam lasu, który rozgadał się jakby na dobre... ile w tym było skarg... ile radości... o tym jak ciężko było tej zimy i ptactwu i zwierzynie... i ile z nich padło z wycieńczenia i głodu...
Słuchałam tego radosnego jazgotu, chodząc po ogrodzie, wciąż jeszcze dzikim, ale już pachnącym wiosną i cieszyłam się.... cieszyłam się z nadchodzącej wiosny... ale najbardziej cieszył mnie fakt... zbliżającego się końca palenia !!
Radość niepalenia!?
O tak, wziąwszy pod uwagę moje wielomiesięczne zmagania z paleniem i z zimnem, gdy spogłądałam na niewątpliwe piękno zimy zza szyb domu, który przejmował mnie jedynie lodowatym chłodem?!
O, zima z pewnością moze być urocza, lub chociażby znośna, jeśli spędza się ją w porządnie ogrzanym domu, ale nie w takim, w którym bez względu na to, ile opału się używa i zużywa, panuje niezmiennie 14 stopniowa temperatura w dzień! O nocy, że już nie wspomnę!
A ja zakutana we wszystko, co tylko możliwe... paliłam i snułam marzenia o cieple, patrząc z nieukrywaną nienawiścią na piec, winowajcę zimna, który przez te wszystkie zimowe miesiące nie dość, że uwięził mnie jako palacza i kominiarza, nie pozostawiając nawet chwili oddechu... na sprawy inne niż... palenie, to jeszcze nie dawał normalnego ciepła!
.... Więc nic dziwnego, że mając w perspektywie zamknięcie... palarni, zamienionej na zimowy okres w salon z wygodnym krzesłem... i tym samym skończenie z co - godzinnym podrzucaniem do i tak oziębłego pieca... czułam jedynie wielką, nieopisaną radość!!!
Teraz, to już tylko w chłodne wieczory, czeka mnie jedynie popalanie w kominku, co można by nazwać... hmm... luksusem palenia!
To jak święto!
Święto NIEPALENIA!
Świętuję więc... wygrzewając się w słońcu... jak kot... słuchając lasu... i ciesząc się głośno jak dziecko..!
... aż Lola nieco zdziwiona... i mocno już z racji zimy opóżniona w swym... marcowaniu... zaczęła mi się uważniej przyglądać...
... a ja poczułam się jak ptak wypuszczony na wolność... oddychając z prawdziwą ulgą!!!
Nareszcie, będę mogła zająć się tym wszystkim, czym z racji palenia, zająć się nie mogłam. Czeka mnie przecież, o czym zapominać nie powinnam... dalszy remont i dalsze przygotowania i doszkalania się w budowlanych sprawach... co wprawdzie i tak dość mierne efekty przynosi, ale co w porównaniu z paleniem, wydaje się być czymś przyjemnym nawet i niemalże... fascynującym!
O, ten dom nigdy nie pozwoli mi na stagnację!
Wystawiając mnie na wciąż nowe próby... nie szczędząc nawet życia w spartańskich warunkach... najpierw bez wody, teraz bez ciepła!?
A może jest tak, że w życiu trzeba doświadczyć... wszystkiego... żeby potem móc powiedzieć, że... żyło się jego pełnią!?
I jakie to ma znaczenie dla zwykłego człowieka!?
Poza tym, że cierpi przejmujące zimno?!
I poza tą radością... której potem, może doświadczyć!?
Czy ta siermiężna chata... naprawdę tego właśnie ode mnie wymaga.?
Trudu... a potem radości?!
... I coraz częściej łapię się na tym, że zaczynają mnie cieszyć rzeczy tak ... banalne... i tak przyziemne... i tak niemodne jak... niepalenie... pierwsze promienie słońca na twarzy... kilka białych przebiśniegów... gadający las!?
... strumień cicho szemrzący...
To dziwne.... jak wszystko się zmienia?
Przecież, te wszystkie drobiazgi... błahostki niemalże, kiedyś... w moim poprzednim życiu... nie miały dla mnie większego znaczenia..... mijałam je tak obojętnie, wcale ich nie zauważając... tak bardzo pochłonięta byłam... Wielkimi Sprawami tego Świata!?
A teraz...
... wzroku nie mogę oderwać... od tych kilku białych przebiśniegów... od lasu za domem... od strumyka cicho szemrzącego...
I gdy pomyślę, że już wkrótce wystawię letni stół do ogrodu...czuję, jak przepełnia mnie uczucie nieopisanej radośći!
Więc może właśnie o to w życiu chodzi?
O ten promień słońca na twarzy... o delikatne białe płatki, nieśmało wysuwajace swoje główki ku słońcu... o szum lasu... o radosne pokrzykiwanie ptactwa nad głową?
O to też!
Ale najbardziej... przynajmniej dla mnie... chodzi o...
Radość Nie - pa-le- nia!!!
Życzę Kochani, dużo wiosny wokół, jak również i tej w sercu!
Majowe pozdrowienia przesyłam!
