Swieta... Swieta....

... Swieta... ktorym niezmiennie od lat towarzyszy wciaz ta sama nutka smutku... smutku za tymi dawnymi, ktore odeszly... i ta nieodlaczna mysl, ze szczescie, jakze ulotnym jest, i ze tak malo myslimy o tym... co nam dane... o tym co jest... i o calej tej magii codziennosci.

I gdy tak rozne stany ducha mnie nawiedzaly... nagle zadzwonil telefon.
Goscie ze "swiata" sie zapowiedzieli. Po latach.
Tak nieoczekiwanie. I tak po prostu.
I w jednej chwili caly moj smutek zamienil sie w nagla i nieopisana radosc.
I mysl, ze Ktos tyle mil zechce przejechac... zeby choc ta krotka chwile... Pobyc, zmyla moj caly smutek.
Pobyc i poswietowac. I radosc, tak nagla, jak ta wybuchajaca wiosna, z ktorej tez nie potrafilam sie jakos cieszyc, i to ciazace jak kamien widmo remontu... ktore przytlaczalo, nie zostawiajac miejsca na "swietowanie"... i tyle innych jeszcze spraw do dokonania, ktore nagle staly sie tak... bardzo odlegle i tak malo istotne.
I tylko ta jedna chwila stala sie nagle tak naprawde wazna.

Wiec rzucilam sie w wir swiatecznych przygotowan, myslac jak dobrze, ze istnieja telefony i jak dobrze, ze tak spontanicznie mozna kogos... uszczesliwic.
Zaczelam wypieki, ktore tak naprawde nie sa moja mocna strona... ale jak czlowiek jest szczesliwy to i wszystko sie udaje.
I wstawilam bazie do glinianego naczynia i kilka rozkwitlych zonkili. Zwiastuny wiosny.
I... zaczelam wypieki. Najpierw mazurek... potem swiateczna baba.
Jak dobrze, myslalam... jak dobrze... jest moc upiec drozdzowe ciasto... jak dobrze jest moc wlozyc rece do cieplego, delikatnie nabrzmialego ciasta, wciagnac w nozdrza jego cudowny zapach i cieszyc sie ta chwila.
Drozdzowe ciasto, oprocz tego, ze jest moim ulubionym i potrafie nieograniczone ilosci jego pochlaniac... to, ma jeszcze cos mistycznego w sobie... gdy tak rosnie i ozywa i pnie sie do gory. Tak jak ozywajaca przyroda, dajac nadzieje i radosc. I sile na przyjecie Nowego.
Ach, jakze lubie te cale swiateczne zawirowanie, to wpisane w nie zmeczenie... i ta cala magiczna otoczke, wlasciwa jedynie tym niezwyklym dniom.

I zastanawiajace jest to, jak bardzo... jeden zwykly telefon... jeden gest...jeden czlowiek... jedno spotkanie... moze wszystko nagle zmienic. Dodac nadziei i radosci.

Tak wiec bedzie wspolne biesiadowanie i celebrowanie tych chwil. Bedzie radosc i smiech. Beda lzy i wspomnienia. Wspomnienia, ktorych tak nigdy dosyc.

I bedzie radosc z nadchodzacej i budzacej sie do zycia wiosny i radosc z Wielkiej Nocy i z magii tych niezwyklych swiat.

I wszystkim Wam, moi Mili zycze :



Radosnych i cieplych swiat
serdecznych spotkan
wiele radosci z budzacej sie wiosny

kolorowych pisanek
czekoladowego zajaczka
bardzo mokrego dyngusa
i duzo wiosennego slonca!