Historia Nie-zwykła!

Są historie o jakich się nie mówi, ani się nie pisze, a które przecież stnieją. To ciche, poruszające historie, które dzieją się gdzieś obok nas,  w zaciszu czterech ścian, a ich bohaterzy to zwykle ludzie skromni, bez rozgłosu czyniący swoją powinność, wypływającą zwykle z potrzeby serca. 

To historie może zwykłe, ale jakże piękne!

Oto jedna z nich. Posłuchajcie.

Pani Barbara mieszka w mieście, w stolicy i od przeszło 30 lat zajmuje się bezpańskimi kotami. Najpierw dokarmiała je na ulicy, nie mogąc przejść obojętnie obok kociego nieszczęścia, potem zaczęła zabierać kocie bidy do domu. I tak narosła spora ich gromadka.

Aby ją utrzymać założyła fundację, która wielkich zysków nie przyniosła, kwestowała więc przy większych supermarketach, ale w końcu i to zostało jej odebrane. A podopiecznych przybywalo. 

Potem stało sie tak, że Pani  Barbara straciła pracę, a chcąc utrzymać swoją gromadkę, przestala, nie widząc innego wyjścia opłacać swoje mieszkanie, zaległości zatem rosły latami. 

Teraz p. Barbara ma 72 lata i 12 kotów. 

Na stronie swojej Fundacji  www. fundacjafelisfelix.pl  p. Barbara wystosowała dramatyczny apel o pomoc. 

Są tam też zdjęcia kotów, wszystkie prześliczne, zadbane, wysterylizowane i zdrowe i... czekające na nowe domy.

Ale to nie wszystko. Pani Barbarze grozi eksmisja z dotychczasowego mieszkania. Ma już przyznane lokum socjalne, o pow. 19 m, do którego może wziąść tylko JEDNEGO kota.

Większość swoich rzeczy będzie musiała pozostawić, albo oddać, gdyż nie zmieszczą się one do tak małego lokum, najbardziej szkoda jest jej ukochanych książek, z którymi musi się rozstać.

Z Panią Barbara rozmawiałam wczoraj telefonicznie. To wspaniały człowiek o Wielkim Sercu. I wierzcie mi, że byłam zdruzgotana, tym co usłyszalam.

Otóż dostała tydzień czasu na opuszczenie mieszkania. W żadnym wypadku nie zdola w ciągu tygodnia znależć nowe domy dla swych podopiecznych, a to one są dla niej najwazniejsze!

W związku z tym p. Barbara postanowiła napisać pismo o przedłużenie tego terminu, jako powód podając to,iż jest osoba samotną bez bliższej rodziny, a ta dalsza daleko, więc o pomoc w przeprowadzce musi prosić obce osoby.

Przedwczoraj udało się oddać Milusia do adopcji.  Ja chcę wziąść dwa, z tym że jest problem z ich dowiezieniem do mnie. Pozostało jeszcze 9 kocich  Istnień!

 A czasu tak niewiele! I jeśli one nie znajdą jak najszybciej domów, straż Miejska zgarnie  wszystkie do schroniska. A Pani  Barbarze pęknie serce  z bólu!

Takich ludzi, jak Pani Barbara powinno sie pokazywać, honorować, odznaczać... a uważa się ich za...wariatów! Jakie to smutne!

Mam wrażenie,że nasz świat staje się coraz bardziej bezduszny!

Grudzień to miesiąc szczególny. To miesiąc dobrych uczynków. To miesiąc, w którym ludzkie serca się otwierają, a dobro plynie strumieniem. 

Dlatego wierzę, że i ta historia, zakończy się pomyślnie, tak jak wiele innych!

I że mimo całej tej bezduszności... ludzi dobrej woli wciąż nie brak!

I to oni właśnie czynią ten świat piękniejszym!

P.s. Wstawiajcie proszę na swoich stronach banerki ze stroną Fundacji Pani Barbary.
        A ja szukam kogoś, kto dowiezie do mnie oba koty.