,,Jeśli ktoś pragnie odkryć nowe lądy, musi pogodzić się z tym, że przez bardzo długi czas będzie na morzu,,

... te oto słowa zobaczyłam pewnego pażdziernikowego dnia na kawałku glinianej ściany.
K. napisał je na... wolnym od wykwitów skrawku tynku w jednym z północnych pokoi.
Obok ogromne słońce śmiało się do mnie! Na przekór wszystkiemu!
Poza tym, reszta była naprawdę w opłakanym stanie.
A ja pomyslałam wtedy, że raczej nieprędko odnajdę.. swój ląd.

A więc naprawdę wierzyłam w to, że jakaś dobra wrożka uprzątnie przede mną drogę wiodącą przez las?!
I, że te wszystkie... góry, doliny i ciernie w jakiś cudowny sposób mnie ominą?!!
Tak... myslałam, zapominając o tym, że nawet w bajkach tak się nie dzieje. Pocieszałam się, mimo wyrażnie już ogarniajacego mnie wstrętu do... bajek w szczególności.
W każdym bądż razie moja droga jawiła mi się jako coś... ciernisto-bagiennego.

Zrobiłam bilans i wypadł, no cóż, nie najlepiej.
Była połowa pażdziernika, a my nadal tkwiliśmy w tynkach. A właściwie, to utknęliśmy w nich chyba już na dobre. W domu nie było ogrzewania, nie było wody, a na ścianach w dwóch północnych pokojach, pojawiały się coraz to nowe, czarne ohydne wykwity pleśni.
Osuszanie też niewiele dało. Sytuację mogło jedynie uratować ogrzewanie. Ale i takowego nie było. A ja uparcie i bez końca taplając się w... błocie myślałam, iż lato będzie trwać wiecznie i że po nim.... nastąpi znów kolejne lato... więc mam jeszcze tyyyyle czasu!

O ogrzewaniu, owszem... myslałam i miało być ,,ręczne,, tj. koza plus kuchnia węglowa, centralne jakoś mi nijak do wiejskiej chaty pasowało. I myślalam, że ze wszystkim zdążę. I pewnie tak by się stało, gdyby to były ,,normalne,, tynki. Glina, o czym nie pamiętałam, jest bardzo kapryśna... i ma to do siebie, że schnie tak dlugo jak chce. I o tylko sobie właściwej porze. Ta porą jest zwykle lato, a już na pewno nie jesień. O tym wszystkim też nie pamiętałam.

Nic więc dziwnego, że skutki były opłakane!
A mój ląd wydał mi się już prawie nieosiągalny!!!

Tak więc, gdy w południowej części domu tynki powysychały i nawet w łazienkach wywietrzal w końcu twarogowy zapach ... to północna strona przedstawiała widok makabryczny. Tynki byly najwyrażniej w fazie swego najlepszego rozkwitu, a czarne, wielkości talerzyków deserowych, plamy pleśni przyprawialy o zawrót glowy.
Cóż, nie było wyjścia. Trzeba było zabierać się za skuwanie. I to jak najszybciej, aby ściany nie zaczeły tą wilgocią nasiąkać, jak mi wyrokowano.
Zaczęliśmy więc od tej najgorzej wyglądającej ściany, na której to kiedyś były, łączące oba pokoje, drzwi. I tak po skuciu tego nieszczęsnego tynku... odkryliśmy przyczynę wszystkiego. Okazało się, iż R. nasz pomocnik, zamiast do zamurowania otworu użyć nowych cegieł... użył tych starych, mokrych i w części zmurszałych!!!
R. moj najlepszy fachowiec i najlepszy z ludzi... lecz jak to autysta... działajacy po swojemu.
I chcąc zaoszczędzić... ,, TOWARU,, jak sie potem wyraził... zamiast tych nowych, równych i gładkich cegiełek, użył... starych, wilgotnych i po części zmurszałych, leżących przez długie miesiące na dworze.
A my w wirze pracy zapomnielismy o biedaku, który to pozostawiony sam sobie, działał najlepiej jak tylko potrafił.

Długo siedziałam przed gnijącą ścianą, patrząc na spustoszenie, które te kilka głupich cegieł poczyniło. Z tej bowiem ściany pleśń rozprzestrzeniła się na pozostałe, obejmując całe dwa pokoje. Skuliśmy wszystko. Do żywego. Dwie warstwy tynku. Dwa tygodnie ciężkiej pracy, która w ciągu kilkunastu zaledwie godzin zostala zniweczona.
Siedziałam na kupie... bagna ze skutych ścian... i już nawet nie rwałam włosów z głowy, bo i na to nie miałam już siły.

Ale najlepsze przyszlo dopiero potem, a wlasciwie teraz.
Nasza ,,praca,, okazala sie po prostu... ZBYTECZNA... bo glina i tym razem poradzila sobie z pleśnią i na resztkach tynku, który pozostal przy sufitach, oknach, kontaktach... tynk okazał się suchy jak... PIEPRZ!!! I twardy jak skała!!!
Wyschło, ale po bardzo długim czasie, a glina w jakiś cudowny i sobie tylko wiadomy sposób zwalczyła i tym razem grzyba.
Przyczyniło się do tego też ogrzewanie, które dopiero pod koniec pażdziernika w pośpiechu założyłam. Zrezygnowałam z kozy, nie mając już czasu na jej szukanie i w pierwszym lepszym markiecie zakupiłam pierwszy lepszy kominek, ktory postawiłam w południowym pokoju.
W kuchni stanęła natomiast używana westfalka.
W domu nareszcie zaczynało być ciepło, a ja po miesiącach koczowania w przyczepie, nareszcie mogłam przenieść się do domu, grzejąc się w ogniu kominka.

K. nadal zamieszkiwał w przylegającym do obory pomieszczeniu gospodarczym, a ja z trwogą myslałam o dniu jego odjazdu, i o tym jak już na dobre pozostanę sama na tej swojej... bagnisto-ciernistej drodze. Ale ku mojemu najwyższemu zdumieniu K. postanowił ... przedłużyć sobie swój wolontariat, rezygnując tym samym z uroków zycia studenckiego i poswięcając się całkowicie sztuce, która to własnie u mnie, na... odludziu miała w pełni rozkwitać!

O prawdziwym powodzie jego pozostania dowiedziałam się... niestety, dopiero potem.

W tym też czasie nastąpiła moja przeprowadzka, która polegala jedynie na zwiezieniu, popakowanych i czekajacych od miesiecy pudeł i kartonów, a mieszkanie zostalo wymówione.

I tak oto zaczęło się moje nowe życie. W domu pod lasem. Życie dość dziwne. I tak nierealne, że aż trudne do uwierzenia.