Noworoczny Prezent.

Mój Noworoczny prezent przebył bardzo długą i męczącą drogę, najpierw pociągiem, potem samochodem, uffff... a to niemały wyczyn, zważywszy, iż prezent jest ...żywy!

A jest nim Żabcia, która odbyla tak długą drogę aż z Warszawy  z:  http://www.fundacjafelisfelix.pl

Żabcia po przybyciu  i wniesieniu jej do osobnego pokoju, od razu z transporterka czmychnęła pod kanapę i tyle ją widziałam... i siedzi tam sobie już piąty dzień. A ja donoszę jej jedynie jedzonko  i czyszczę toaletę.

Za tymi  właśnie drzwiami z napisem "Uwaga kot", żeby nikt przypadkiem nie zapomniał o tym... siedzi sobie mój Niewidzialny Prezent...

Osobny pokój, to było najlepsze rozwiązanie, gdyż u mnie przez cały czas panował świąteczny i poświąteczny ruch, bez przerwy ktoś przyjeżdżał, odjeżdżał, a więc gwar i zamieszanie, a na dodatek psy i  koty. Wszystko to dla niej ogromny stres, zważywszy, że przez całe swoje życie Żabcia siedziała sobie spokojnie w mieszkanku na szóstym piętrze, a szczekanie psów, znała może jedynie z telewizora, aż tu nagle wyrwano ją z jej spokojnego domu i powieziono nie wiadomo gdzie!

W miejsce, gdzie nie dośc, że obcy dom i obcy ludzie, to jeszcze na dodatek psy, które wciąż włażą i wyłażą i które biegają wokół domu, ujadając, bo " pilnują" przecież obejścia, jak każdy szanujący się pies.... tylko, że taka Żabcia tego wszystkiego nie wie, bo i skąd ma to wiedzieć!?

Wczoraj udało mi się ją zobaczyć pod tapczanem, siedzącą w jego najdalszym kąciku. Od wczoraj więc klękam przed tapczanem, tak aby widzieć to miejsce między nim a ścianą, gdzie ona siedzi i ... rozmawiamy!

Zobaczyłam też, że jest śliczna... pręgowana, srebrno-szara, o pięknych oczach.... i o tym też jej powiedziałam, więc zrobiła te dwa małe kroczki w moją stronę, ale potem, strach wziął górę i zaraz wróciła do swego kącika.

Tak bardzo przypomina mi Lolę, mojego pierwszego kota, tego który nauczył mnie miłości do kotów i od którego to wszystko się właściwie zaczęło.
A potem Lola ... pozostawiła to wolne miejsce po sobie i ... przesłanie, aby nie pozostało ono nigdy puste.

I może właśnie dlatego, ten dom stał się domem otwartym, bo skoro otworzył się dla mnie, to niech i inni znajdują tu schronienie, ci którzy tego schronienia potrzebują.
A mnie, no cóż... pozostała słabość do tych przepięknych, szaroburych kocich istnień!

Tak więc, to tyle wieści o Żabci. Stan jej zdrowia jest ponoć bez zarzutu, jak zapewniła mnie jej dawna wlaścicielka. Ale i tak, gdy ona sama zdecyduje się na wyjście, wtedy wybierzemy się do veta.
A póki co, niech sobie siedzi w swoim pokoiku, tak długo jak zechce.
Pamiętam, jak swego czasu Polinka, też znajda, siedziała w nim z miesiąc w tapczanie, w którym urodziła swoje dzieci, i dopiero długo potem zdecydowała się na wyjście.

A gdy nadejdzie ten dzień i... gdy ona wyjdzie i ... usiądzie mi na kolanach, mrucząc... wiem, że będę bardzo szczęśliwa!
Teraz, to już tak mam, że... bardzo mało do szczęścia mi potrzeba!


I jeszcze jedno, o czym chciałabym, przy tej okazji nadmienić.
Otóż dzisiaj, pisząc ten post, tak całkiem przypadkowo, zauważyłam, że to już mój... 100-tny post!
 A więc 5 lat i 100 postów, to pewnie nie aż tak wiele, ale jak dla mnie, tak bardzo "leniwej " do pisania, to niemały wyczyn!

Ale Kochani, to wszystko przecież dzięki Wam, dzięki Waszemu zagladaniu, Waszym komentarzom i temu, że jeszcze w ogóle Ktokolwiek chce mnie czytywać!?
To dzięki Wam, tak naprawdę, mój blog jeszcze istnieje!

I dlatego dzisiaj DZIĘKUJĘ  Wam za to!

I dziękuję, za te wszystkie maile od osób zmagających się z remontowymi trudami, tak jak ja,  kiedyś się zmagałam. I jeśli mój blog, mógł komuś w jakiś sposób pomóc lub dać chociażby nadzieję na to, że Niemożliwe może stać się Możliwym i że warto mieć marzenia i warto je spełniać, to cieszę się, że mogłam się do tego przyczynić.

I życzę Wam Kochani

wszystkiego najlepszego w Nowym Roku 

dużo radości i wszelkiego dobra!