Wspomnienie...cz.2

Nadzwyczaj szybko udało mi się napisać "ciąg dalszy"... zważywszy fakt, iż zwykle między moimi postami są co najmniej miesięczne przerwy... ale  teraz wszystko poszło nad wyraz gładko i szybko. Nawet mój  "necik" mi sprzyjał, ani razu nie zastrajkował, nic nie zniknęło, a przerwy w zawieszeniu były wyjątkowo krótkie... pewnie też czekał na mój ciąg dalszy?!

Tak jak i ja... dobrze jest pisać coś w odcinkach... wtedy i samemu czeka się z niecierpliwością na ciąg dalszy. 
Ale uprzedzam, ten post będzie jedynie dla bardzo wytrwałych... będzie niestety długo! Najgorzej było ze zdjęciami... mam ich chyba z kilka tuzinów, wszystkie nie uporządkowane należycie, wiec odszukanie tych właściwych nie było łatwe, ale w końcu się udało...

A więc do dzieła... i jak dobrze móc ruszyć na spotkanie wspomnień!

Tak więc, po tym jak stałam się właścicielką chaty, oddałam się, ja miejska paniusia, która nigdy w życiu nawet gwożdzia porządnie w ścianę nie wbiła...  REMONTOWANIU!

Nie miałam zielonego pojęcia... co robić i... jak robić i od czego w ogóle zaczynać?
 Pamiętam, że siadywałam wtedy w słońcu pod oborą i... godzinami patrzyłam na mój dom, a raczej na jego namiastkę, myśląc,że to na co się porywam, to istny akt szaleństwa!  I myślałam... jak wyremontować dom, jak ogarnąć ogród... Jak przeżyć, nie umiejąc rozróżnić dzikich roślin od jadalnych... Jak w ogóle przeżyć w zapomnianym miejscu... gdy wcześniej mieszkało się w wielomilionowej metropolii?!! 
I choć dziwne, ale wszystko wydawało mi się jakieś niezwykle proste!




Dopiero, gdy zaczęłam czytywać budowlane "fora ", chcąc dokształcić się w owych kwestiach, wpadałam w coraz większe przerażenie. Zobaczyłam, że TO  wcale nie jest, ani takie proste, ani  takie oczywiste.I wtedy zaczęłam zwozić do domu... tuziny różnych budowlańców, zwykle byli to jacyś architekci, aby oszacowali, jak mi radzono stan domu i to,czy ów w ogóle nadaje się do remontu.
To wszystko było jedynie stratą czasu, jak się pózniej okazało. A owi fachowcy, już po pierwszym rzucie oka na dom , z miejsca zgodnie stwierdzali, tak jakby się zmówili, iż ów nadaje się jedynie do...  WYBURZENIA!!!
A ja, laik kompletny, konkludowali dalej mądrzy panowie... tracę jedynie czas i...  jeśli w porę się nie opamiętam, co oni mi szczerze radzą... to stracę jeszcze na dodatek pieniądze... i że powinnam... wybudować sobie mały, ale za to śliczny domeczek!
Niektórzy z owych panów zachwycali się oborą, mówiąc, iż dom powinnam natychmiast wyburzyć i zająć się remontem obory, a oni gotowi byli zrobić mi cudo projekt.


 

 Odsyłałam ich wszystkich do diabła!
A potem oddychałam z ulgą!

 I marzyłam o spotkaniu kogoś, kto w końcu powie mi... że Ten dom nadaje się do remontu!!!
Jak ja marzyłam o takim człowieku... jakimś dawnym rzemieślniku, takim z dziada pradziada, który zna się na remontach starych domów i który podzieli oczywiście moją miłośc do staroci  i pomoże mi w przywróceniu staruszka do życia.  Chciałam dom zachować takim, jakim był, miał pozostać wiejski, prosty, nie chciałam niszczyć jego Duszy. Chciałam glinianych ścian, niekoniecznie równych, surowych desek, kamienia. Miało być naturalnie. To miał być klimat starego domu z oborą. Potrzebny był mi człowiek... który by to zrozumiał!
Ale niestety, nikogo takiego nie znalazłam.

Choć... owszem... podczas moich wędrówek, spotkałam takiego człowieka... i zobaczyłam jego dom, który urzekł mnie absolutnie... to był dom jak z bajki. Zbudowany ze słomy i gliny, z pobielonymi wapnem ścianami i dachem pokrytym słomą. Stareńki bardzo. I piękny. Jak i jego właściciel, który dom zbudował własnymi rękoma! Chyba pisałam w którymś poście o tym domu i jego właścicielu... naprawdę niezwykłym człowieku.

 O tak, to byłby ten  odpowiedni człowiek, którego szukałam i, który naturalnymi metodami byłby w stanie przywrócić staruszka do życia. Jeżdziłam do niego wielokrotnie, pytając o to, jak budował swój dom, jak kładł dach... ten człowiek posiadał wiedzę jakiej ja właśnie potrzebowałam. Dawną, zapomnianą wiedzę, gdy domy budowano z tego... co Matka Ziemia daje.
Tłumaczył mi cierpliwie wszystko, dał nawet narzędzie do kładzenia słomy na dachu...mówił, że to takie proste... ale on nie pomoże, bo wiekowy już jest... spisałam  wszystko... ale zrobić tego i tak, bym nie potrafiła.
M. odszedł przed trzema laty.
A ja straciłam Mistrza.

 

 I wówczas, niestety, zmuszona byłam zdać sie na współczesnych  fachowców... którzy, nie dość, że nie mieli serca do staroci... to jeszcze na dodatek ich głównym celem, stało się "przywrócenie mnie do pionu" tj. do wyburzenia mojego cudu i postawienia sobie... neogotyckiego zameczku z dużą  ilością plastiku i wieżyczek, tak modnych obecnie. Jako, że nie chciałam zameczku, więc nasze stosunki stawały się coraz trudniejsze. I nawet zmiana owych fachowców na innych nic nie dawała. Wciąż słyszałam to samo.
A ja znów oddychałam z ulgą, gdy mnie opuszczali. I wtedy sama chwytałam za łopatę i taczkę.
Gdy zostawałam sama z ruiną... byłam najszczęśliwsza!

Pamiętam, że wszystko co robiłam, było  nie tak .
Najpierw skuwałam tynki... potem zdejmowałam dach... myśląc... że zupełnie niepotrzebnie. I teraz już wiem, że mogłam inaczej....


 

A dom przerażał ogromem pracy....


 

 .... i to coraz bardziej!!!





 

 ... moja sypialnia pod gwiazdami i ... schody do nieba....

 Mając do domu stosunek raczej emocjonalny... wiele rzeczy robiłam sama. Pomagał mi w tym mój dzielny wolontariusz K... upośledzony sąsiad i dzieci. I to byli moi najlepsi "fachowcy"... a wspólne chwile, gdy rzucaliśmy gliniane tynki na ściany... niezapomniane.
Pamiętam, jak wówczas chyba z pół wioski się zeszło, patrzyli co robię, trzymając się za brzuchy ze śmiechu! A ja dodawałam twarogu... lub serwatki, zależy co było akurat w sklepie do gliny... dorzucałam jajka... pytano mnie kiedy zacznę... dolewać piwa... wtedy przyjdą pomagać, ma się rozumieć społecznie!







....a ja  gładziłam bez końca ściany domu

 
 

 I przez dwa kolejne sezony taplałam się w glinie... wapnie...serwatce... tynkując ponownie, po uprzednim zerwaniu tynków oba pokoje północne, kuchnię i korytarz...

 

 O, ten remont to była niezła szkoła życia!
 Nauczyłam się wszystkiego. Nauczyłam  się ciąć, szlifować, tynkować, zdzierać tynki, wiercić, malować... podejmować błyskawicznie decyzje a... potem je natychmiast zmieniać... wywalać kolejnych fachowców... kiwać  mądrze głową na znak, że... tak, że... wiem.... że oczywiście... że  rozumiem... reagować na pietrzące się problemy ze stoickim spokojem... nie mając już niekiedy nawet siły inaczej!!!

I polerowałam ten dom uparcie... jakby nic innego na tym świecie nie istniało!

 


Żyłam tylko tym remontem... Nie mogło się nie udać. takiego scenariusza nie było. Takiego nie przewidywałam!




 Choć to  była ustawiczna walka. Walka z przeciwnościami losu, które jak kłody waliły mi się pod nogi. A ja nie wiedziałam co dalej... w która stronę iść... co robić!
 Ile razy ściany tego domu stawały się moimi ścianami płaczu. Zwłaszcza wtedy, gdy gliniane tynki gniły.... a ich zrywanie stało się nieuchronne... lub gdy postawiono mi piec kaflowy, który do dziś nie działa... a fachowiec, zdun... po prostu uciekł sobie... i gdy żle podłączono kominek... a w domu było przerażliwie zimno i mokro... i gnijących tynków nie było jak suszyć... lub gdy żle obsadzono drzwi... a ja musiałam je otwierać... kluczem od roweru i wyskakiwać oknem...ufff , było tego trochę!


 

 ... gnijące tynki i wyrastający len na ścianach... jako że lniane konopie zostały dodane do gliny...
miałam więc niezłą plantację lnu na ścianach i suficie... teraz juz mogę śmiać się z tego... ale wtedy, o zgrozo... byłam załamana!!!


 


Myślałam wtedy, że ta  miłość... to naprawdę jakaś fatalna pomyłka...  i że ten dom już niczym dobrym  mi nie odpłaci... a ja już nic... absolutnie nic... ponad to, co mogłam,  z siebie nie wykrzesam!!!

O jakże się myliłam!  Wykrzesałam.! I to dużo więcej, niż myślałam!
A ratowanie tego domu stało się moją...  esencją życiową!
A piętrzące się  trudności sprawiały, że zaciskałam pięści do bólu i... rzucałam się do pracy!
Robiłam rzeczy, o które kiedyś...  w moim poprzednim życiu... delikatnej miastowej paniusi... nigdy bym siebie nie podejrzewała!

Pamiętam, jak  pisałam wtedy gliną na ścianie ... Ależ to nie remont, to Fascynująca Przygoda!!!
 I malowałam obok wielkie słońce... !

I uparcie szlifowałam ten dom!

Ten remont był... jak terapia. Terapia remontem!? To paradoks!? Ale tak właśnie było!
 Tynkowałam... rozwalałam... szlifowałam... i.wtedy właśnie... uwierzyłam, że wszystko jest MOŻLIWE... i że człowiek może wszystkiemu podołać... i... że nie ma granic... że... to my, sami je sobie stawiamy!

I tak pomału dom dostawał Drugie Życie.
Gliniane ściany schły i piękniały.



.... kominek też obrzuciłam gliną... a nich tam... jak wszystko to wszystko!

Ściany malowałam przez dwa kolejne lata. W pierwszym roku były w kolorze gliny... eksperymentowałam z tą farbą... do gliny dodawałam żółtka i makę ziemniaczaną aż... robił sie  krochmal... po czym wszystko wywalałam i.... zaczynałam od nowa...




... i tak wyglądały ściany pomalowane glinianymi farbami w pierwszym roku...






... w końcu i Błękitny znalazł swoje miejsce na glinianej ścianie...




... a w następnym roku przemalowywałam ściany na biało, mieszając  farbę kredową

I w końcu nadszedł moment... gdy zamieszkałam w na wpół ukończonym domu.

I ten pierwszy rok był najtrudniejszy.
 Pamiętam, gdy nadchodziła jesień,  a w domu tynki gniły  i trzeba było je bezzwłocznie osuszać... i tylko nie bardzo było wiadomo czym, skoro nie było żadnego ogrzewania... bo ja w euforii tynkowania po prostu o nim... zapomniałam... a gdy sobie przypomniałam, był już listopad.
I wtedy w domu stanął szybko zakupiony i bardzo słabo grzejący wład kominkowy oraz stara westfalka z jednym palnikiem, dająca tak marne ciepło, że palce zamarzały na garnku z wodą... a woda podgrzewała sie godzinami.
Pierwsza zimę przeżyłam niczym Robinson Cruzoe... bez wody... bez podłóg... bez dostatecznej porcji opału. A gdy strumyk obok domu zamarzł, topiłam lód na wodę i ogrzewałam ją na palniku tak lichym, że palce zamarzały.
Ale  najgorszym momentem to był chyba ten, gdy mojego wolontariusza, który, ku mojej uciesze,  postanowił u mnie przezimować... zgarnęła nagle pewnego dnia policja... i okazało się, że on jedynie się u mnie ukrywał!
A ja zostałam wtedy sama.
Towarzyszył mi... jedynie kot. Lola stała się moją towarzyszką doli i niedoli. I wtedy zaczęłam się po raz pierwszy naprawdę bać.

I znów myślałam, że to niemożliwe i że ja nie dam już dalej absolutnie rady... i ze ten akt szaleństwa... powinien naprawdę już się w końcu skończyć!!!

Pamiętam, że wtedy w domu było tak przerażliwie zimno, że ja w takim samym ekwipunku w jakim
chodziłam w dzień, kładłam się spać, zawinięta szczelnie w dwa śpiwory, z otworem jedynie na oczy, z Lolą zwiniętą u moich nóg. Uzbrojona po zęby, bo przy moim łózku stały widły i inne ostre narzędzia. Gotowa w każdej chwili do ataku i ucieczki... tylko dokąd... skoro wokół był jedynie  las!?

Nie uciekłam. Ani wtedy, ani póżniej.
Tylko wciąż uparcie szlifowałam swoje Marzenie!?
Jak dziecko, które nigdy wiary nie traci.
Skad brałam siły?!

Z trudności... może? Może to one właśnie... Tym żródłem są?!
A im więcej ich było, tym ja silniej zaciskałam zęby!

To ten dom dał mi siłę. Siłę, żeby przetrwać wszystko. Nawet to, co wydawało się Niemożliwe!

 A potem przestałam się bać. Myśląc, że skoro już tyle przeżyłam...

... więc pewnie nadal będę żyć... chociażby z tej prostej przyczyny, że ... dom nie pozwoli mi na nic innego... jeśli go nie skończę! I ... że takie jest już widać moje... PRZEZNACZENIE!

I tak przeżyłam pierwszą zimę. A w następnym roku było już lepiej. Zrobiłam wodę i łazienkę. Podłogi i centralne, przed którym tak bardzo się broniłam, ale w końcu uległam, mając już naprawdę serdecznie dosyć zimna!

 I pozdrawiam wszystkich, którzy dobrnęli do końca, życząc miłego wieczoru!   c.d.n.